کریپتوکارنسی چیست و چه کاربردی دارد؟

کریپتوکارنسی یک پول اینترنتی است که با استفاده از رمزنگاری امنیتش تامین شده است. کریپتوکارنسی در واقع از دو کلمه‌ی کریپتو به معنی رمزنگاری و کارنسی به معنای ارز یا پول دیجیتال می‌باشد و اولین و معروفترین کریپتوکارنسی، بیت کوین می‌باشد. در این مقاله به طور کامل به توضیح ماهیت و کاربرد کریپتوکارنسی می‌پردازیم و پیشنهاد می‌کنیم تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) که به آن رمز ارز و ارز رمزنگاری شده هم گفته می‌شود، پول دیجیتالی است که در واحد داده (به نام توکن یا کوین) وجود دارد که شخص می‌تواند آن را در کیف پول دیجیتال آنلاین ذخیره کند. ایده پشت کریپتوکارنسی این است که وسیله‌ای برای مبادله ارزی با عرضه محدود، مستقل از یک مرجع مرکزی، مانند بانک یا دولت فراهم کند. کریپتوکارنسی به صورت الکترونیکی منتقل می‌شود؛ بنابراین، هیچ سکه یا اسکناس فیزیکی وجود ندارد و هیچ نهاد شخص ثالثی در ایجاد یا انتقال آن دخیل نیست. کمیسیون تجارت فدرال (FTC) حقایق مفیدی را در مورد کریپتوکارنسی در وب‌سایت خود به اشتراک گذاشته است:

• ارزهای رمزنگاری شده مانند سپرده‌های بانکی ایالات متحده توسط دولت بیمه نمی‌شوند.
• بر اساس FTC، ارزش کریپتوکارنسی می‌تواند ساعت به ساعت تغییر کند. سرمایه گذاری که ممکن است امروز معادل هزاران دلار آمریکا ارزش داشته باشد ممکن است فردا فقط صدها دلار ارزش داشته باشد. اگر این مقدار کاهش یابد، هیچ تضمینی برای افزایش دوباره آن وجود نخواهد داشت.
• برخلاف کارت‌های اعتباری و بدهی که در صورت بروز اشتباه، از حمایت قانونی برخوردارند، کریپتوکارنسی هیچ گونه حمایت قانونی ندارد و پرداخت‌ها معمولاً برگشت پذیر نیستند. هنگامی که هزینه‌ای را با کریپتوکارنسی پرداخت کردید، فقط در صورت پس دادن فروشنده می‌توانید پول خود را پس بگیرید.

از آنجایی که کریپتوکارنسی یکی از زیر مجموعه‌های ارز دیجیتال است، پیشنهاد می‌کنیم حتماً مقاله ارز دیجیتال را در همیار آکادمی مطالعه کنید.

کریپتوکارنسی چیست؟

کریپتوکارنسی، ابزارهای دیجیتالی مبادله‌ای هستند که توسط افراد یا گروه‌های خصوصی ایجاد می‌شوند و مورد استفاده قرار می‌گیرند. کریپتوکارنسی توسط دولت‌های ملی تنظیم نمی‌شود، لذا به عنوان ارزهای جایگزین در نظر گرفته می‌شود. آن‌ها واسطه‌های مبادله مالی هستند که خارج از مرزهای سیاست پولی دولت وجود دارند. بیت کوین برجسته‌ترین نوع کریپتوکارنسی است و از همان اوایل که وارد بازار شد به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، صدها کریپتوکارنسی وجود دارد و هر ماه تعداد بیشتری از آن‌ها به بازار می‌آید. کریپتوکارنسی برای امنیت واحدهای مبادله خود از پروتکل‌های کریپتوکارنسی یا سیستم‌های کد بسیار پیچیده‌ای که انتقال داده‌های حساس را رمزگذاری می‌کنند، استفاده می‌کند.

به عبارت دیگر کریپتو در ابتدای کلمه کریپتوکارنسی، به الگوریتم‌های رمزگذاری مختلف و تکنیک‌های رمزنگاری اشاره دارد که از این ورودی‌ها محافظت می‌کنند، مانند رمزگذاری منحنی بیضوی، جفت کلید عمومی-خصوصی و توابع هش. توسعه دهندگان کریپتوکارنسی این پروتکل‌ها را بر اساس اصول ریاضیات پیشرفته و مهندسی کامپیوتر ایجاد می‌کنند که شکستن آن‌ها و در نتیجه کپی یا جعل ارزهای محافظت شده را غیرممکن می‌کند. این پروتکل‌ها همچنین هویت کاربران کریپتوکارنسی را پنهان می‌کنند و باعث می‌شوند معاملات و جریانات مالی به افراد یا گروه‌های خاصی نسبت داده نشود.

کنترل غیرمتمرکز

کریپتوکارنسی با کنترل غیرمتمرکز شناخته می‌شوند. میزان عرضه و ارزش کریپتوکارنسی توسط فعالیت‌های کاربران و پروتکل‌های بسیار پیچیده موجود در کدها کنترل می‌شود نه تصمیمات آگاهانه بانک‌های مرکزی یا سایر مراجع نظارتی. در این میان، فعالیت‌های استخراج کنندگان (Miners) برای ثبات و عملکرد روان ارزها بسیار مهم است. ماینرها، کاربران کریپتوکارنسی هستند که از قدرت محاسباتی زیادی برای ثبت معاملات، واحدهای کریپتوکارنسی تازه ایجاد شده و هزینه‌های معاملاتی استفاده می‌کنند.

تفاوت رمز ارز با ارز دیجیتال چیست؟

ممکن است این سوال برای خیلی از افراد ایجاد شود که رمز ارز با ارز دیجیتال چه فرقی دارد؟ به زبان ساده رمز ارز نوعی ارز دیجیتال است. در حقیقت، ارز دیجیتال مجموعه‌ای است که شامل انواع ارز مثل ارز مجازی، ارزهای دیجیتال ملی و رمز ارز می‌شود. بنابراین می‌توان گفت هر رمز ارز قطعا یک ارز دیجیتال است، اما هر ارز دیجیتال لزوما یک رمز ارز نیست.

تاریخچه کریپتوکارنسی

کریپتوکارنسی به عنوان یک تئوری، مدت‌ها قبل از معرفی اولین ارزهای جایگزین دیجیتال وجود داشت. طرفداران اولیه کریپتوکارنسی در مورد استفاده از اصول پیشرفته علوم ریاضی و کامپیوتر برای حل کاستی‌های عملی و سیاسی ارزهای فیات سنتی، هم نظر بودند. دانستن تاریخچه کریپتوکارنسی به ما کمک می‌کند تا بدانیم آیا مفهوم رمز ارز و ارز دیجیتال یک مفهوم جدید است یا خیر. ابتدا مبانی فنی و سپس ارزهای مجازی قبل از ظهور بیت کوین را بررسی می‌کنیم.

مبانی فنی

مبانی فنی Cryptocurrency به اوایل دهه ۱۹۸۰ بر می‌گردد، زمانی که یک رمزنگار آمریکایی به نام دیوید لی چام (David Lee Chaum)، الگوریتم Blinding را اختراع کرد که همچنان در رمزگذاری مدرن مبتنی بر وب، باقی مانده است. این الگوریتم امکان مبادله اطلاعات ایمن و غیر قابل تغییر بین طرفین را و زمینه را برای انتقال ارز الکترونیکی آینده فراهم کرد. به این الگوریتم، پول ناپیدا (Blinded Money) هم گفته می‌شد.

DigiCash ظهور می کند

در اواخر دهه ۱۹۸۰، دیوید چام، تعداد انگشت شماری از علاقه مندان به رمز ارزها را به خدمت گرفت تا مفهوم پول ناپیدا را تجاری کند. وی پس از نقل مکان به هلند، یک شرکت انتفاعی به نام DigiCash را تأسیس کرد که واحدهای ارزی را بر اساس الگوریتم blinding تولید می‌کرد. برخلاف بیت کوین و سایر رمز ارزهای مدرن، کنترل DigiCash غیر متمرکز نبود. شرکت چام دارای انحصار کنترل عرضه بود، مشابه انحصار بانک‌های مرکزی در ارزهای فیات.

DigiCash در ابتدا مستقیماً با افراد سروکار داشت اما بانک مرکزی هلند ادامه حرکت آن را متوقف کرد. در مواجهه با اولتیماتوم بانک مرکزی، DigiCash موافقت کرد که فقط به بانک‌های مجاز بفروشد و به طور جدی پتانسیل بازار خود را محدود کند. مایکروسافت بعدها به منظور یک مشارکت بالقوه سودآور که به کاربران اولیه ویندوز، امکان خرید با ارز خود را می‌داد، به DigiCash مراجعه کرد، اما دو شرکت نتوانستند در مورد شرایط توافق کنند و DigiCash در اواخر دهه ۱۹۹۰ ورشکست شد.

تقریباً در همان زمان، یک مهندس نرم‌افزار به نام وی دای (Wei Dai)، مقاله‌ای درباره b-money منتشر کرد. b-money معماری ارز مجازی بود که شامل بسیاری از مؤلفه‌های اصلی رمز ارزهای مدرن مانند محافظت از هویت ناشناس و عدم تمرکز می‌شد. با این حال، b-money هرگز به عنوان وسیله‌ای برای مبادله استفاده نشد. اندکی پس از آن، همکار چام به نام Nick Szabo، رمز ارزی به نام Bit Gold را توسعه داد که به دلیل استفاده از سیستم بلاک چین که زیربنای بیشتر رمز ارزهای مدرن است، قابل توجه بود. بیت گلد مانند DigiCash هرگز مورد توجه قرار نگرفت و اکنون نیز به عنوان وسیله تبادل مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

ارزهای مجازی قبل از بیت کوین

پس از DigiCash، تحقیقات و سرمایه گذاری در معاملات مالی الکترونیکی مرسوم‌تر شد، از جمله PayPal که طی ۱۰ سال گذشته محبوبیت زیادی کسب کرده است و همچنین تعدادی از دنباله روهای DigiCash، مانند Russia’s WebMoney، در سایر نقاط جهان ظاهر شدند. به عبارت دیگر DigiCash راه را برای ظهور سایر ارزهای دیجیتال باز کرد.

E-gole وارد می شود

در ایالات متحده، مشهورترین ارز مجازی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ به عنوان e-gold شناخته شد. e-gold توسط شرکتی به همین نام در فلوریدا ایجاد شد. این شرکت، اساساً به عنوان یک خریدار طلای دیجیتال عمل می‌کرد. مشتریان یا کاربران آن، جواهرات و سکه‌های قدیمی خود را به انبار e-gold می‌فرستادند و e-gold دیجیتال دریافت می‌کردند (واحد ارز با اونس طلا). سپس کاربران e-gold می‌توانستند دارایی‌های خود را با سایر کاربران معامله کنند یا e-gold خود را با دلار آمریکا مبادله کنند.

e-gold در اوج کار خود در اواسط سال ۲۰۰۰، میلیون‌ها حساب فعال داشت و سالانه میلیاردها دلار، داد و ستد انجام می‌داد. متأسفانه، پروتکل‌های امنیتی نسبتاً ضعیف، e-gold را به عنوان هدفی محبوب برای هکرها و کلاه‌برداران فیشینگ تبدیل کرد و کاربران خود را در معرض خسارت مالی قرار داد. در اواسط دهه ۲۰۰۰، بسیاری از فعالیت‌های معاملات e-gold از نظر قانونی مشکوک بود؛ به عبارت دیگر سیاست‌های انعطاف پذیر قانونی، آن را برای فعالیت‌های پول‌شویی و طرح‌های کوچک Ponzi جذاب می‌کرد. این پلتفرم در اواسط و اواخر دهه ۲۰۰۰ با فشارهای قانونی روبرو شد و سرانجام در سال ۲۰۰۹ فعالیت خود را متوقف کرد.